Skenderbeg priznat kao neko ko je uspeo da se odupre otomanskom napadu i delu njihove ekspanzije tokom 25 godina između 1443. i 1468. kada je umro. On je rastao i bio podizan pod sultanovom kontrolom nakon što su ga na silu oteli od porodice kao dečaka od devet godina. Uspeo je da pobegne svojim otomanskim gospodarima početkom 1440-ih godina, i počeo je da organizuje vojne snage kako bi im se suprotstavio. Njegova borba protiv otomanske ekspanzije bila je uglavnom za odbranu Hrišćanstva, mada su vremenom njegove pobede počele da se sve više koriste za izgradnju albanskog nacionalnog identiteta. U poduhvatima Skenderbega bitke su se odvijale sa armijama popunjenim ratnicima raznovrsnog etničkog porekla, a ne samo albanskog.
Otomanska praksa nasilne regrutacije hrišćanske dece iz evropskih zemalja bio je najteži namet. Ova deca bila su odvođena u Sultanov dvor, gde su svi školovani i konvertirani u islamsku veru i, nakon što bi postali najverniji Sultanovi ljudi, stizali su do nekih od najviših državnih položaja. Ovaj oblik regrutovanja je obuhvatao sve okupirane krajeve, a najviše Arbaniju, čiji otpor osmanlijskoj vladavini nikada nije prestao. Kneževina Kastriota je bila pod vođstvom plemićke porodice Kastriota, poreklom iz Hasa. Đon Kastrioti je bio oženjen Vojsavom, koja je poticala iz plemićke porodice iz Tetova. Njihov najmlađi sin, Đerđ, u uzrastu od 9 godina odveden je kao danak u krvi od strane Osmanlija, gde je pohađao Sultanove vojne škole, i za zasluge dobio je ime Skender i titulu Beg, zato je i nazvan Skenderbeg. Pošto je bio istaknuti vojnik, Sultan je imenovao Skenderbega za vladaoca Kruje, što mu je omogućilo da se upozna sa prilikama u rodnoj zemlji i da u tajnosti planira povratak u domovinu. Skenderbeg je čekao na povoljan trenutak da bi se vratio u domovinu, i tako 3. novembra 1443. godine, u bici Osmanlija protiv Mađara (koje je predvodio Janoš Hunjadi), iskoristio je priliku da napusti bitku. To je bio razlog da Osmanlije dožive poraz. Dana 28. novembra 1443. godine Skenderbeg je podigao zastavu sa dvoglavim orlom u Kruji. Dana 2. marta 1444. godine u Lješu osnovana je Albanska Liga na čelu sa Skenderbegom. Njoj su se pridružili svi albanski kneževi, osnovana je albanska vojska i oslobođeni su albanski gradovi, kojom su prilikom postavljeni temelji tadašnje albanske države. Skenderbeg je vodio mnoge bitke, posebno sa Otomanskom imperijom, ali i sa Venecijom; najvažnije bitke su bile prva opsada Kruje jul-oktobar 1450. godine, albansko-otomanski ratovi 1452 – 1456, druga opsada Kruje maj-jul 1466. godine, i treća opsada Kruje maj-oktobar 1467. godine. U jesen 1448. godine Mađari su napali Osmanlije, međutim pretrpeli su težak poraz na Kosovu Polju, pošto Skenderbeg nije uspeo da pritekne u pomoć Mađarima, jer je ga bio zarobio srpski despot Đurađ Branković. Godine 1455. Skenderbeg je pokušao da stavi pod svoju vladavinu Berat, ali je doživeo neuspeh, i to je bio njegov jedini poraz tokom 25 godina – neki albanski čelnici, kao što su Mojsi Golemi i Hamza Kastrioti, prešli su na stranu Osmanlija, međutim Skenderbeg je iskazao svoju velikodušnost i humanost čak i prema onima koji su ga izdali, a oni su se kasnije pokajali. Skenderbeg i Arbanasi su bili smatrani braniocima hrišćanstva na Balkanu, zato su ga rimske pape podržavale i moralno i materijalno. Skenderbeg je imao dobre odnose sa Papom, Napuljem, Venecijom, Dubrovnikom, Zetom i Mađarskom. Delo Skenderbega je visoko uznelo poštovanje prema njemu širom Balkana i Evrope. Ratovi Skenderbega su sprečili Osmanlije da okupiraju Evropu. Skenderbeg je bio velika nacionalna i evropska figura. Osmanlije su iskoristile Skenderbegovu smrt da albanske krajeve ponovo dovedu pod svoju vladavinu, i u znak odmazde ubijeno je mnogo Albanaca, a mnogi drugi su bili primorani da se isele iz svoje domovine.
[Rexhepi, Fehmi i Frashër Demaj. Historia 5. Prishtinë: Libri Shkollor, 2013, str. 37-54 i 55-74; Bicaj, Isa i Arbër Salihu. Historia 7. Prishtinë: Libri Shkollor, 2013, str. 58-72 i 113-132; Rexhepi, Fehmi i Frashër Demaj. Historia 10. Prishtinë: Libri Shkollor, 2013, str. 169-185.]
Nakon raspada srpske kraljevine, na teritoriji Albanije na političku scenu su stupile u prvi plan velike albanske porodice, kao Špataj, Matranga i Topija, a kasnije i Muzaka, Kastrioti, Dukađini i Arianiti, koje su stvorile svoje pokrajine. Otomanska opasnost, koja se nadvijala nad čitavim Balkanom, obuhvatila je i albanske krajeve. Borbe između velikih albanskih porodica, karakteristične za ceo Balkan, olakšale su prodor osmanlijskog uticaja, posebno u vreme Sultana Bajazita I. Najveći deo albanskih plemića su postali otomanski vazali. U prvoj deceniji 15. veka dogodila su se nova osmanlijska osvajanja albanskih teritorija. U to vreme formiran je albanski sandžak kao integralni deo Otomanske imperije. Ova regionalizacija je obuhvatila okrug porodice Kastrioti. Đerđ Kastrioti, sin Đona Kastriotija, od Turaka nazvan Skenderbeg, tokom ’40-ih godina 15. veka, izbegao je osmanlijsko osvajanje, osvojio grad Kruju i započeo rat za oslobođenje teritorija. Oko njega se okupila ostala albanska vlastela i do njegove smrti (1468. godine) uspešno su se odupirali osmanlijskim napadima. Skenderbeg je postao sinonim albanskog otpora protiv osmanlijske vlasti, centralna ličnost narodne tradicije, a kasnije i nezaobilazna tema formiranja nacionalnog identiteta. Nakon njegove smrti, Osmanlije su potčinile i ostala velika plemena i nastavile dalje osvajanje.
[Smilja Marjanović-Dušanić i Marko Šuica. Istorija za II razred gimnazije. Beograd: Zavod za udžbenike, 2009, str. 217; Radoš Ljušić. Istorija za I razred gimnazije. Beograd: Zavod za udžbenike, 2008, str. 75, 88-89.]
Pobune Albanaca protiv Otomanske imperije u periodu 1443 – 1468, pod vođstvom Đerđa Kastriota – Skenderbega, razlog su što su Albanci po prvi put zaokupili pažnju Zapada. Ovo nisu bile jedine pobune, međutim zahvaljujući harizmatičnoj figuri Skenderbega one su bile najsnažnije pobune Hrišćana na Balkanu. Skenderbeg se odmetnuo od Sultana i vratio u Kruju iskoristivši teškoće Osmanlija u vreme rata iz 1443 – 44. Tokom bitke sa Mađarima u Nišu, uspeo je da pribavi od Sultanovog sekretara dokument sa Sultanovim pečatom, po kojem je Skenderbeg bio imenovan za vladaoca Kruje.
Skenderbegove pobune, iako su vođene na maloj teritoriji i uglavnom na brdima a ne u gradovima, bile su vanrednih razmera, pošto su imale za protivnika najveću imperiju onog doba. Međutim, ove pobune su bile moguće, između ostalog, i zahvaljujući Skenderbegovom vazalstvu u odnosu na italijanske države, koje se u udžbenicima na Kosovu predstavlja kao alijansa. Dalje, u udžbenicima Kosova, Skenderbegovi ratovi se predstavljaju kao niz pobeda, a ne kao ratovi sa pobedama i porazima, kao što su uistinu i bili. Čak i kada predstavljaju neki poraz Skenderbega, oni to isključivo pripisuju ‘izdajnicima’, kao što su Moisi Golemi i Hamza Kastrioti.
Motivi pobuna pod vođstvom Skenderbega, posebno u udžbenicima na Kosovu predstavljeni su kao nacionalni (kako bi predvodio albanski narod na putu ka slobodi), međutim, njihovi motivi su bili uglavnom verski, imovinsko-vlasnički, pa i osveta za oca ubijenog Sultanovom naredbom. Recimo, Sabor u Leži je predstavljen kao ujedinjenje ili nacionalni savez, te se nigde ne potencira da je na tom saboru bilo i vladalaca iz porodica drugih etničkih pripadnosti, kao što je bila porodica Crnojević. Takođe, to nije bio nacionalni savez, već vojni, i svaki član tog saveza je zadržavao potpunu samostalnost, gde je Skenderbeg bio prvi među jednakima, a ne, kako se tvrdi u ovim udžbenicima, vladar nekakve albanske države.
Kada se navodi da je Skenderbeg podigao zastavu sa dvoglavim orlom u Kruji, ni u jednom od ovih udžbenika se ne pominje da je na zastavi bio vizantijski orao. Niti jedan od udžbenika ne pominje da je Skenderbegov otac bio iz Debra, kraja sa mešovitim stanovništvom (albanskim, srpskim, bugarskim i vlaškim), niti da je on bio oženjen ženom iz veoma poznate srpske porodice, Vojsavom Branković, niti da je deci dao pravoslavna vizantijska imena (Konstantin, Đerđ), i slovenska (Repoš, Staniša, Mamica, Vlaica, Jela).
[Malcolm, Noel. Kosovo – A Short History. London: Pan Macmillan, 2002, str. 181-201 i 116-180; Schmitt, Oliver. Kosova: histori e shkurtër e një treve qendrore ballkanike. Prishtinë: Koha, 2012, str. 87-127; Schmitt, Oliver. Shqiptarët – një histori midis Lindjes dhe Perëndimit. Tiranë: K&B, 2012, str. 56-81 i 120-135; Bartl, Peter. Shqipëria – nga mesjeta deri sot. Prizren: Drita, 1999, str. 44-78; Gawrych, George. Gjysmëhëna dhe shqiponja – sundimi otoman, islamizimi dhe shqiptarët 1874-1913. Tiranë: Bota Shqiptare, 2007; Revista Përpjekja 28-29. Skënderbeu i kërkimit shkencor. Tiranë: 2012.]